بررسی ارتباط بین نتایج آزمون های عملکردی و مقادیر ایزوکینتیکی قدرت عضلات اطراف مفصل زانو در بیماران مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی ـرانی

هدف: سندرم درد مفصل کشککی ـ رانی حدود 25درصد از ضایعات مفصل زانو را به خود اختصاص می دهد. این عارضه فعالیت های روزمره افراد را تحت تأثیر قرار داده و منجر به ناتوانی های عملکردی می گردد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط نتایج آزمون های عملکردی با شاخص های ایزوکینتیک قدرت عضلات اطراف مفصل زانو و ارزیابی subjective عملکرد زانو در بیماران مبتلا به درد مفصل کشککی ـ رانی و مقایسه آن با افراد سالم می باشد. روش بررسی: این مطالعه تحلیلی مورد – شاهدی بر روی 15 فرد سالم و 15 بیمار مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی ـ رانی که بصورت هدفمند انتخاب شده بودند طی دو مرحله اصلی صورت پذیرفت. 1- آزمون های عملکردی که هر فرد آزمون های عملکردی پایین آمدن از پله و چمباتمه زدن با دو پا را به صورت تصادفی (با محاسبه تعداد تکرار در مدت 30 ثانیه) و با زمان استراحت 3 دقیقه بین هر آزمون انجام می داد. سپس پرسشنامه کاجالا جهت ارزیابی subjective عملکرد زانو تکمیل گردید. 2 - آزمون های ارزیابی ایزوکینتیکی قدرت عضلات زانو که از دینامومتر بایودکس در دامنه حرکتی 10 تا 90 درجه فلکسیون زانو ودر سرعت های 60 و 120 درجه بر ثانیه استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که هیچگونه ارتباط آماری بین آزمون های عملکردی و ارزیابی ایزوکینتیک عضلات زانو در افراد بیمار مشاهده نمی شود. بین آزمون های عملکردی چمباتمه زدن با دو پا و پایین آمدن از پله و ارزیابی subjective عملکرد زانو ارتباط ضعیف معنادار آماری مشاهده گردید (به ترتیب 0/47=r و 0/37=r). بین ارزیابی subjective عملکرد زانو و شاخص ایزوکینتیک نسبت عملکردی قدرت عضله همسترینگ به چهارسررانی در حرکت فلکسیون زانو در سرعت 60 درجه بر ثانیه، ارتباط متوسط و معکوس معنادار مشاهده گردید (0/58-=r). کلیه پارامترهای ایزوکینتیک عضله چهارسررانی در سرعت 60 درجه بر ثانیه و همچنین مقادیر آزمونهای عملکردی و پرسشنامه کاجالا بین افراد سالم و بیمار تفاوت معنادار آماری مشاهده شد. نتیجه گیری: بدلیل عدم وجود ارتباط معنادار قوی بین ارزیابی ایزوکینتیک قدرت عضلات اطراف مفصل زانو و آزمونهای عملکردی و ارزیابی subjective عملکرد زانو در بیماران مبتلا به سندرم درد مفصل کشککی ـ رانی، استفاده از این روشهای ارزیابی به جای یکدیگر در این بیماران توصیه نمی شود. لذا استفاده از هر سه روش مذکور برای درک بهتر از وضعیت عملکردی و عضلانی این بیماران لازم است.